çıkmadan ofisteki iş arkadaşlarıma "hoşcakalın ben uzun bir tatile çıkıyorum" dedim. hepsi o kadar üzüldülerki kimse dönüp bakamadı bile. bende gülümseyerek yürüdüm gittim. şemsiyemi yanıma almamıştım. yağmur başladı. bu iyi bir haberdi. metrobüse kadar bu uzun yolu bu güzel yağmurun altında yürüyecektim. donuma kadar ıslandıktan sonra metrobüse bindim. bu sefer o kadar kalabalık değildi. ama sabah bana arkadan dayayan amcanın biraz ötede oturduğunu farkettim. tıpkı eski bir dostu, eski bir sevgiliyi görür gibi oldum. sevindim. oda bana baktı. elimi kaldırıp gülümseyerek selam verdim. amca beni pek giblemedi bile. sanırım tanımamıştı