Aradan beş ay geçti. Bir gün ismail ile geçmişim hakkında konuşurken Çavuş Salih girdi koğuşa. "Komutan seni çağırıyor Efe." dedi Çavuş Salih. Şaşırdım. Hızlıca gittim komutanımın yanına. "Buyurun. Beni çağırmışsınız komutanım." dedim meraklı bir halde. Komutanım yüzünü ekşitti. "Başın sağ olsun evladım. Annen ile baban dün vefat etmiş." dedi komutanım. "Olamaz! inanamıyorum!" dedim hüzünlü bir halde. Tüylerim diken diken oldu. Ayakta durmakta zorlandım. "Yarın izinlisin. Sabah erkenden yola çık. Cenazeye katıldıktan sonra buraya dön." dedi komutanım. Emredersiniz komutanım." dedim. ilk kez hüzünlü bir halde söylemiştim. Daha önce hep coşkuyla söylemiştim...