sami dayı zar zor yürümeye başlamıştı.. beni mekanlara zütürecek dermanı kalmamıştı..

hastalık iyice bedenini ele geçiriyordu..

son zamanlarını bana sürekli birşeyler öğreterek geçiriyordu..

ben:"dayı biraz dinlen kendine bak azıcık"..

sami dayı : "zaman yok yeğen zaman" yok bunları kesin öğrenmen gerekli..

sürekli bana şeytanın bile aklına gelmeyecek şeyler öğretiyordu..her öğrendiğim numara beni daha bi yenilmez yapıyordu.. özgüvenim tavan yapmıştı..

tabi ki temiz oyunda değil..