küçük çocuklarin degil de, eskilerin dilinden dinleyince korkunç gelirdi gerçekten ama ben hicbir zaman bu hikayelerin dogruluguna inanmamistim. cin diye birsey olduguna da inanmiyordum. ta ki o yaza kadar. hayatimin kabusa döndüğü o yaza.. koye girdik arabadan iner inmez içeri kostum. dedem ve nenem her zamankinden yaşlı gorunuyorlardi. hayattan bezmislikleri gozlerinden okunuyordu ama bizi gorunce haliyle sevindiler. selamlasma kucaklasma fasli bitince bize derhal yatak actilar. hemen apar topar yattik. herkes cok yorgundu. beni arkadaki odaya yatirdilar. yataga uzanir uzanmaz pencereden disariyi seyretmeye basladim. pencerenin camindaki catlaklar bahce goruntusunu bloke ediyordu.