Bu olaylar üstüne kaçıp tekrar orduya katılmam gerektiğini düşündüm. Gardiyana rüşvet verip bir ulak tutturdum. Ulağa da Dustum Han’a yazdığım mektubu verip yolladım. 15-20 gün sonra cevap geldi. Mektupta”istemi Noyan, bana bugüne kadar hep yardım ettin. Ama en büyük yardımın şimdi lazım. Acilen buraya gelmelisin. Elimizde 3 alay kaldı. Narra, Unuzdaq ve Weyyah beğleri de isyan edip Sancar’a katıldı. Halmar’da düşmek üzere. Bu haftadan tezi yok Halmar’a gel” yazıyordu. Ertesi gün zindandan kaçtım. Tulga’da normal bir yerli gibi dolanarak bir at ve bir kılıç çaldım. Bunlarla 2 gün hiç uyumadan ilerleyerek Halmar’a vardım. Halmar’a vardığımda gördüğüm şey maalesef inanmak istemediğim şeydi. Çünkü Sancar Han’ın orduları şehrin doğusundan kuşatmıştı. Ben batı kapısından girebildim. Dustum Han şehrin ortasında emir yağdırıyordu. Yanına gidip “Ben geldim Beğim” dedim. Bana “Yanına sadece en iyi 10 addıbını al. Artık bir bozkır senin evin” dedi. Anlamadım başta ama galiba yeniliyorduk. Ve benim ölmek ya da esir düşmek yerine bozkırda hayatıma devam etmemi istiyordu. Ben dediğini yapmadım. Askerlerimle surlara çıkıp ok yağdırmaya başladık. Çılgın gibi ok atıyorduk. Öyle ok atıyorduk ki bölgede başka askerler olsa kıllarını bile bırakmazlardı ama ölen birkaç yüz kişi dışında kimse hareket etmiyordu.