Bizden önceki son grup da helikoptere binip gözden kayboldu ve beklemeye başladık. Anladığım kadarıyla tüm siviller gönderildikten sonra askerleri almak için helikopterler gönderilecekti.
Mustafa Abiye baktım. Normal, hatta olumlu bir yüz ifadesiyle gökyüzüne doğru bakıyordu. Her şey sona mı eriyordu? Kurtuluyor muyduk? Öyle olmasını umuyordum.
Evet! işte orada. Siviller için gönderilen son helikopter de sahanın ortasına iniş yapmaya çalışıyordu. Tam ilerleyecekken arkamızdaki kapılardan bir ses geldi. Bu, kapıların açılma sesiydi. içeriye yine aynı şekilde zırhlı bir araç ve askeri bir kamyon girdi. Ama kamyonun içinden bu sefer siviller değil, tam tersine bir grup asker inmişti.
Zırhlı aracın arka koltuğundan ise takım elbiseli 2 adam inmişti. Adamlar indiği anda askerler onları ortalarına aldı ve hızlı adımlarla yaklaşmaya başladılar. Bu adamlar da kimdi? Neden sivil oldukları halde onları zırhlı araca bindirmişlerdi ki?
Onları görünce bindirildiğimiz kamyondaki bizden sorumlu asker de hemen yanlarına koştu. Bir diğeri ise bizim yanımıza gelip bir sonraki helikopteri beklememiz gerektiğini söyledi.
Mustafa Abiyle ben sadece sessiz bir şekilde birbirimize bakmakla yetindik ancak grubumuzdaki diğer 2 adam öyle yapmadı.
“Hani bizim helikopterimizdi lan bu? Ben daha fazla beklemek istemiyorum, çıkarın beni buradan artık!” diye bağırmaya başlamışlardı.
Komutan onları duyunca hemen yanlarına geldi ve onları sakinleştirmeye çalıştı. “Efendim sizin için de bir helikopter gelecek merak etmeyin sizi oraya güvenle ulaştıracağız” gibi cümleler kuruyordu ve adamları sakinleştirmeye çalışıyordu.
Emrinde silahlı askerleri olan bir komutana bu tarz cümleler söylemek o kadar kolay bir şey değildi. Hele öyle bir ortamda. Bu adamlar cidden çok güçlü veya devlet için çok önemli olmalıydı.