Eve son kez bakmak ve gerekli bir şey varsa yanıma almak için Mustafa Abi’ye “Abi ben bizim eve geçiyorum, 5 dakikaya kadar gelirim” dedim. “Tamam ama çabuk ol” dedi.
Evin anahtarını ne olur ne olmaz diye yanıma almıştım ve hala cebimde duruyordu. Kapıyı açtım. içeri girdim. Mustafa Abi’ye hala güveniyordum ancak gideceğimiz yeri söylemediği için biraz huzursuzdum. Aslında gitmek bile istemiyordum, ama başka bir çarem yoktu. Bu durumda yalnız kalmak çok tehlikeli olabilirdi.
Koridordan geçip salona doğru yürümeye başladım. Yürürken gözlerim doluyordu. Buraya tekrar dönebilecek miydim? Gerekli olan her şeyi aldığıma emin olduktan sonra tekrar kapıya doğru yürümeye başladım. Gözüm koridordaki sehpanın üstünde duran fotoğraf çerçevesine ilişti. Fotoğraf 2008 yılında lunaparkta çekilmişti. Abim, ben, babam, annem. Hepimiz oradaydık. Hepimizin mutluluğu gözlerimizden okunuyordu ve o günü hala dünmüş gibi hatırlıyordum.