Şüphelenmesini istemediğim için “tamam abi anladım” diyerek tekrar yatağıma döndüm. Sabah olunca onunla tekrar konuşmayı planlıyordum. O gün uykumda defalarca o kadını gördüm, ölümünü izledim. Sabah kalkınca bu pişmanlık ve suçluluk duygusunu bir daha yaşamamak için elimden gelen her şeyi yapacağıma dair kendime söz verdim.
Kalktım, Mustafa Abiyi de uyandırdım. Bir şeyler yedik. Ama bir gariplik vardı. Mustafa Abi garip davranıyordu. Sürekli terliyor, çok gergin görünüyordu. Bunun dün geceki konuşma ile ilgisi olduğundan adım gibi emindim.
Daha fazla dayanamadım ve dün akşam yalan söylediğini bildiğimi, gerçekte ne olduğunu anlatması gerektiğini söyledim.
O da “Tamam kardeşim anlatacağım, ama senden bir söz vermeni istiyorum. Diğer insanları düşünmeyeceksin. Arkana bile dönüp bakmayacaksın tamam mı?” dedi.
Bu da ne demek oluyordu? Neden diğer insanları düşünmeyecektim? Ne demek istemişti?
Mustafa Abi’nin anlatacağı şeyi o kadar merak ediyordum ki bu sorular aklımın ucundan bile geçmemişti. Tamam abi söz veriyorum dedim ve konuşmasını bekledim.
“Bak kardeşim biliyorsun babam güçlü ve aynı zamanda devlet işlerinde ve askeri işlerde sözü geçen bir adam. Dün gece gerçekten babamla konuşuyordum, ama arama amacım onları özlemiş olmam değildi. Sana hepsini tek tek anlatacağım ama şimdi hazırlanmamız gerekiyor. Birazdan burada olurlar.”
“Abi neden aradın o zaman babanı? Kim birazdan burada olur? Bana söylemediğin ne var?”
Ardı ardına bir sürü soru sıralıyordum ancak hiç birine cevap alamıyordum. Mustafa Abi sadece çantasını toplamaya odaklanmıştı. Bana dönüp “hazırlan artık, buradan gidiyoruz” demesiyle biraz ürktüm ve çantamın yanına, mutfağa doğru yöneldim. Hesaplama yapmak için çıkarttığım konserve yemekleri ve su şişelerini tekrar çantama koydum. Kıyafetlerimi zaten hiç çıkarmamıştım. Günlerdir aynı şeyleri giyiyordum.