Karanlık odadan çıkınca çok sevindim. Mutlu mutlu, koşa koşa gittim asıl odama. Mutluluğum uzun sürmedi. Çünkü, Elif yoktu odada. Enver'den öğrendim: Dün akşam zengin bir aile gelip evlatlık olarak istemiş Elif'i. Elif de direk kabul etmiş. Çok sinirlendim. Kalbimde acı hissettim. Öfkemin yerini hüzün aldı. Yatağıma gittim. Yattım ve Elif'i düşündüm. Başta çok kızdım ona, ama sonra hak verdim. Kendisini kurtardı, iyi yaptı hem de çok iyi... O gün Arda ile konuşmadım. Ertesi gün kahvaltıdan sonra Arda'nın yakasına yapıştım. "Seni uyarmıştım." dedikten sonra Arda'nın burnuna sıkı bir yumruk attım. Yere yapıştı. Tekmelemeye başladım onu. Birkaç saniye sonra Müdür Teyze girdi odaya. "Hemen benimle gel!" diye bağırdı...