Elif sol elini omzuma koyup "Üzülme, olan olmuş. Geleceği düşün. Geleceğe odaklan." dedi. "Haklısın, öyle yapıyorum." dedim. Tekrardan gülümsedi. O tertemiz, mutluluk verici yüzü parlıyordu. Çok kısa süren bir dalgınlıktan sonra "Sen neden buradasın?" dedim. Yüzü ekşidi. "Annem ile babam beni iki yaşımdayken buraya bırakmışlar." dedi. "Kim bilir neden bıraktılar acaba?" dedim. "Yetişkin birisi olunca onları arayacağım, bulacağım ve aklımdaki bütün soruları onlara soracağım." dedi. "Bakarsın birlikte sorarız." dedim gülümseyerek. "Kim bilir? Belki." dedi gamzelerini bana göstererek... O gün Elif ile arkadaş olduk. Birlikte oyunlar oynar, sohbet eder olduk. Arda bana ara sıra nefretle bakıyordu. Bu durum canımı sıksa da umursamamaya çalışıyordum. Bir gün Elif ile oynarken yanımıza Arda geldi...