geçenlerde bir arkadaşımla sohbet ediyorum. kendisi brezilya kökenli ve 30 seneyi geçmiş dublin'e geleli, irlandalı bir adamla evlenmiş, çocukları olmuş. arada övünür ben bir irlandalı'dan daha irlandalıyım diye. zor günlerimde de hep yanımda olmuştur, bir şekilde kendimi borçlu hissederim kendisine. neyse sohbet sırasında moore street var, canlı bir sokaktır, pazar kurulur her gün. her milletten insan vardır orada. orayı çok sevdiğimi, kendimi çok rahat hissettiğimi söyledim. o da sokakta bir sürü nijeryalı olduğunu, onlardan rahatsızlık duyduğunu söyledi bana. sonra dökülmeye başladı bir bir: buraya geliyorlar, çocuk doğuruyorlar, vatandaşlık alıyorlar, buranın her türlü imkanından yararlanıyorlar dedi. eşi de inşaat işinde çalışıyor, nijeryalılar daha ucuza çalışıyormuş, irlandalıların elindeki işleri alıyorlarmış vs. onların 'varlığına' dayanamıyormuş. ben de içimden düşünüyorum, 'be kadın sen farklı mısın, ne çabuk unuttun geldiğin yeri, sen göçmen değil misin?' diye.
bu arada da çok şaşkınım, inanamıyorum duyduklarıma, gizli ırkçılığa, faşistliğe. ancak şöyle bir cevap verebildim: 'batı' yıllardır sömürdüğü insanların, ülkelerin bedelini ödüyor şimdi.'
benim farkım ne bir nijeryalı'dan onun gözünde? bence bir farkım yok, ben de burada kalsam, burada çalışmaya başlasam bir başkası benim için aynı şeyleri düşünmeyecek mi? almanya'da öldürülen türk dönercilerinin bir nijeryalı'dan farkı ne? aynı zihniyet, aynı faşistlik, aynı ırkçılık, sadece isimler, insanlar değişik. kendinizi çoğunluğun dışında hissetmek, 'öteki' olmak o kadar kolay ki. türkiye'de bir sürü türk için ermeni, rum, kürt öteki'yken, bir türk almanlar'ın gözünde 'öteki.' demem odur ki ırkçı, faşist olmak çok kolay, dikkatli olmak lazım, empati yapmak lazım, insanları, toplulukları değil de sistemi eleştirmek lazım. sanırım anahtar bu.
tanım: günümüzdeki en büyük tehlikedir.