ağlamaktan gözleri kan çanağına dönen annemi, ve ona destek olmaya çalışırken yıpranan daha 13 yaşında kardeşimi gördüm. boğazımda düğümlendi herşey. ellerimle sildim gözyalarını, saçlarını okşadım kız kardeşimin. "siz en iyisine layıksınız" deyip odama geçtim. bi sigara daha yakıp düşünmeye başladım. ya ahmet abini peşinden gidip ailemi iyi yaşatacaktım, yada herşeyi silip burda kıt kanaat yaşamaya çalışacaktım. aklım allak bullak olmuştu. o karmaşayla kafamı yastığa koyup uyudum. sabah bi ağlama sesi vardı annemindi bu ses hemen yanına gittim yastıkta binlerce saç teli. korktum, hemen alıp hastaneye zütürdüm. gerekli tetkikler tahliller yapıldı. ve o korkunç haberi de aldık. yıllardır vücudunu kemiren bir kanser son 1 haftadır olan olaylarla daha da alevlenmiş ve sondan bir önceki evresine geçmişti. durumu çok ciddiydi. ama tedavisi için ciddi anlamda bir para gerekiyordu ki. çözüm belliydi. ailemi de yanıma alıp istanbula gitmek.