okulu sevmemin tek nedeni bu kızdı. sonraları öğretmenin kağıtlarından isminin ezgi olduğunu öğrendim. bu ismi aklıma kazımıştım. hatta bununla kalmayıp bulduğum her yere yazıyordum. o yaşta okuma yazma mı biliyodun amk diyenler çıkacaktır. babam işine yarar diye anasınıfına başlamadan öğretmişti. hangi kafaysa bu artık. nasıl öğrettiğini yazamayacağım. arada hala ellerimde bi karıncalanma olur. neyse. artık okula sadece ezgiyi görmek için gidiyordum. tek sıkıntım, kızla tek bir kelime bile konuşamamış olmamdı. utangaç bi yapım vardı. ailem beni eze eze özgüvenimi gibip atmıştı. bir kerecik yüzüme baksa dünyalar benim olacaktı. ama yapamıyordum işte dıbına koyayım. tutulup kalıyordum. o zamanlar çoğumuzda altına kaçırma problemi olmuştur. bende de vardı. heyecanlandığım zaman tutamıyodum işte bamyayı aq. bunun sebebi de babamdı. eli ağırdı şerefsizin. vurdu mu işettirirdi. işediğimi görünce daha da döverdi. ezgi ismini defterlerime defalarca yazdığımı gördüğünde beni kemerle dövmüştü. gördüğünde sanırım ana okulunun bitmesine 1.5 ay kalmıştı. ben o 1.5 ayın 1 ayını hastanede 15 gününü evde yatarak geçirmiştim beyler. yaz tatili boyunca tek kelime konuşmadım onunla. 1. sınıfa başladığımızda ezginin taşındığını öğrendim. ne gibik bi çocukluk aşkıydı aq. kızla tek kelime konuşamadan gitmişti. babamı bunun için asla affetmedim. ilk okul boyunca hiç bir zaman yıldızımız barışmadı zaten. sürekli döverdi. saçımı hep 3 numaraya kestirirdi. kafamın yamuk şekli en fazla o şekilde ortaya çıkıyodu çünkü. 5. sınıfın sonuna kadar bu şekilde devam etti. bi yolunu bulup kurtulmalıydım artık...