O geceyi de Mustafa abinin evinde geçirdim.
Kafamı yastığa koyduğum an düşüncelere daldım. 2 günde başıma ne kadar çok şey gelmişti. Daha önce böyle bir korku ve bilinmezlik duygusu yaşamamıştım. Bundan sonra ne olacaktı? Ailemi, sevdiklerimi tekrar görebilecek miydim? Bir kez daha doğum günü kutlayabilecek miydim, yılbaşında arkadaşlarımla eğlenebilecek miydim? Tüm bu düşünceler arasında gözlerimi kapatıp uykuya dalmaya çalıştım.
Daha önce hiç bu kadar rahatsız edici bir uyku uyumamıştım. Yarım saat aralıklarla geçen polis arabaları, ambulanslar, siren sesleri. Ama beni en çok korkutan şey gece saat 4'teki yan caminin minaresinden gelen sela sesiydi.
Tüylerim ürperdi, bir anda yataktan fırladım ve benle beraber Mustafa Abi de uyandı. Sadece birbirimize bakarak Selanın sesini dinliyorduk. Beni rahatlatan bir o kadar da korkutan bu sesten başka hiçbir şey duymuyordu kulaklarım. Yaklaşık 2 dakika süren o selaya hayal dahi edemeyeceğim anlamlar yükledim.
Sela bittiğinde hemen arkasından gelen 3 saniyelik sessizlik nedense ruhumda bir rahatlamaya sebep olmuştu.