Sonuç olarak diyebiliriz ki; ülkemiz Ağustos Böceği misali kapı kapı karıncaların (büyük sermaye sahiplerinin) önünde yalvarıyor. Ne acı! Daha acı olanı ise -zaten belli olan- aldığımız cevap... Kendi halkını sahte masallarla, tiyatrolarla kandırabilirsin ama bu adamları nasıl kandıracaksın? Yani bu adamlar akit filan okumuyor...

Heyhat, koca ülkenin düştüğü -düşmek zorunda bırakıldığı- şu hallere bak! Sanırım en acısı bu... "Uzun Birader" 2+2=5 diyor. Milyonlar ise bunu adeta bir hadis hatta bir ayet olarak kabul ediyor ve günümüz şartlarını bu "söz oyunlarına" uyarlamak için kendini paralıyor. Ahmak zekasından, ondan daha az ahmakça olmayan denklemler üretiyor. Dahası bu safsatalarını diğerlerine dikte ettirmek için eline geçen her fırsatı bir nimetmişcesine kullanıyor. Hem de muazzam bir çabayla! Halbuki aynı azmi ve çabayı kendi ülkesini geliştirmek için harcasaydı; Türkiye rahatlıkla dünya güçlerinden biri haline gelebilirdi. Gerek tarihimiz, gerek devletimiz, gerek ordumuz ve gerekse her devirde ya dünya devi olan ya da dünya devleriyle mücadele etmekten geri durmayan şanlı milletimiz, bu potansiyeli taşıyordu çünkü.

Benim içimi kemiren, mücadele gücümü köreltmeye başlayan ve başka memleketlere "gitme" hayalleri kurdurtan şey de aslında bu. Gücümüzün erimesi değil; o zaten son 200-300 yıldır (istisnalar dışında) hep eriyordu. Asıl sebep; artık "potansiyelimizinde" erimeye başlaması. işte millet olarak ilk defa böyle bir durumla karşı karşıyayız. ilk defa geleceğimize "umutsuzlukla" bakıyoruz. Daha yazacak çok 'şeyim' varda, neyse 'işte'...