Zubeyd derin derin düşünür o gece. Geri de bıraktıklarına mı ailesinden ayrilmasına mı yoksa dogacak çocugunun elinden alınmasına mı hangisine üzulmesin. Ağlıyordu sessizce kimse duymadan . Ama içinde de onu hala ayakta tutan bir ümit yeşertmişti. O da Nizam efendiydi. Ne olursa olsun ölüm bile olsa sonunda yapacaktı bunu. Hızlı bir sekilde toparlanıp ayağa kalkar. Ve uyuyan karısını son kez görecekmis gibi öper. Imama o na kendi kardesi gibi sahip cıkmasını ve korumasını bir kez daha söyler. Sabaha karşı lacivertin maviye döndüğü saatlerde evden çıkar. Yol boyu düsündüğü karısı ve cocugu olur. 1-2 saat yürüdükten sonra koyden uzaklasmaya baslar. Sık ağacli yollardan gectikten sonra dinlenmek icin bir cesme basina oturur. Elini yüzünü heran ölecekmis gibi temiz bir titizlikle yıkar. Büyük bir söğütün dibine uzanır. Ayakkabılarını cıkartir. Yirtik coraplarini duzeltir ve nikahindan sonrası hersey gozunden film seridi gibi gecer. Hırslanıyordu zubeyd karisi , cocugunu dusundukce . Sonra bir anda yolda 3 kisi belirir. 3üde siymsiyahtı zubeyd tahmin etmisti . Onların (cinler) olduğunu ve onlara " gelin buraya beni alın karimi ve cocugumu rahat birakin" diyerek onlerine diz çoker. Ağlar zubeyd herseyin onlar icin son buldugunu düşünerek. Fakat kötülerin önünde diz cökmenin fayda etmeyeceğini bilmiyordu. Denedi o ne olursa olsun deneyecekti. Onlardan (cinler) biri zubeyd in kafasını kaldırmasını istedi...