sarılabileceğin herkesi öldürdün sen.
seninle konuşabilecek her şeyi susturdun.
sevdiğin müzikler seni sevmiyor artık,
dokunduğun tenleri çürüttün sen,
yazıldığın şiirleri utandırdın her harfinden
sen oradan geçerken bir ev bile kendini canlı hissederdi,
taştan duvardan yapılmamış gibi olurdu bu şehir.
seni öpebilecek her dudağı kanattın sen.
seni sarabilecek her kolu kopardın.
sana güzel bakan her gözü kör ettin.
elbette yalnız değilsin ama,
seni üzecekler kaldı etrafında,
seni kıracak olanlar
sana acı verecek olanlar kaldı.
bu yüzden kırıldım diye sakın ağlama sen,
bu yüzden acı çekiyorum diye kahırlanma sakın.
için yanarsa şayet,
içindeki bıçakları o ateşte ısıtıp bu yarayı dağlama.
bir gün çok yalnız kalırsan bunu tekrar et;
“ gidecek bir yerim vardı,
orayı yıktım.”
gökhan inesi