işim bittiğinde hızlı adımlarla parktan çıkıp liseye yöneldim. Okulda okumaktan zevk almıyordum elbette. Düşünsenize ölümsüzsünüz ve ders dinlemekten zevk alıyorsunuz. Elbette ki imkansızdı. Ancak bu yüzyılın gençlerinin içinde o kadar çaresizlik vardı ki... Sürekli stresle boğuşuyorlar, azıtıp saçmalıyorlardı. Babam onların beyinlerine daha çok düşünce sokabiliyordu ve ben de orada çokça beslenebiliyordum. Bedenleri bir umutsuzluk denizi içinde yüzüyordu. Güç toplamam için ideal yerlerden biriydi, bir çok büyük günaha gebe ve sürekli olarak kin, nefret, açgözlülük gibi kötülüklerle dolu beyinlere rastlamanın kolay olduğu mekanlarımdan sadece biriydi. Sanırım şu beslenme işini anlatmalıyım. Ben insan besinleri yiyebiliyorum istediğimde, ancak bu sadece kötü bir ağız tadı olarak bana geri dönüyor. insan genlerim bu beslenmeden memnun olsa da tam olarak insan olmadığım için yemek yemiyorum. Midem olduğundan bile emin değilim çünkü siz insanların bahsettiği açlık duygusunun fiziksel boyutundan haberim yok. Ben fiziksel olarak hiçbir şey hissetmem. Her şey benim için ruhani boyuttadır.

Biri benim bedenime dokunduğunda anlamam, biri bana vurduğunda acı hissetmem. Ama açlık benim için damarlarımı kemiren bir duygu. içimde bir canavar çörekleniyor gibi hissediyorum ve besleniyorum. Sadece umutsuzluğun, çaresizliğin havada bıraktığı tat ile besleniyorum. Bir insan ne kadar büyük bir kötülük yapar, kendi dipsiz çukuruna gömülürse o kadar büyük bir parça kopuyor ruhundan ve gözeneklerimden içime girip kanıma karışıyor. Gözlerimi o görüntüye açarsam onun soluk altın renkli olduğunu bile söyleyebilirim ruhlarının, bana yaklaştıkça solarak zehir gibi bir yeşile dönüşerek bünyeme sızıyor, gözlerimin rengini değiştiriyor ve gücüme güç katıyor. insanları ise yaptıklarının vicdan azabı ve ironik biçimde yeni kötülükler yapma arzusuyla bir kenara atıyorum ve zamanı gelince -eğer ki ihtiyaç olursa- onları yok etmek için onları buluyor ve gördükleri son yüzün kendiminki olduğuna emin oluyorum.