Gece vakti koğuştayız;işte nöbet tutan arkadaşlar gitti.
Kafamı koydum bende;ama yatamıyorum.
Gözümü kapattığım an olay aklıma geliyor.
Cidden o gün ölümü ilk defa hatırladım.

Allah affetsin;o güne kadar anca cumadan cumaya ya da bayramlarda
namaz kılıyordum;baktım vakit 4 ya da 5 gibi.
Namaz vaktini bilmiyorum ama yine kılayım dedim.
Kalktım soğukta abdestimi aldım beyler;sabah namazını kıldım
en son oturdum ağlayarak dua ettim beyler.

O gün aklıma gelince;hala gözlerim dolar, tüylerim diken diken olur.
Allah'ım sen bizi koru, düşmana fırsat verme;bizlere güç ver.
Bizim gözümüz ol,kulağımız ol sonra amin dedim.

Uykum var ama uyuyamıyorum;en son Allah'a sığındık
kafayı koyduk.En fazla 1 saat uyuyabildim zaten;ardından kalktım.
Daha doğrusu kaldırıldık;günlük faaliyetlere başladık.
Tabi önce yemek;sonra bu yıkılan kum torbaların yerine
yenilerini koyduk(ilk önce torbayı kumla doldurduk sonra koyduk)

Bölük komutanı beni yanına çağırdı.
"Aferin koçum;her Türk asker doğar bunu sana öğrettiler;utanmana gerek
yok bizde ilk çatışmada böyle olduk ama alışıyor insan"
"Doğrudur komutanım"

Oradan ayrıldım işte;ama aklıma yeni bir şey geldi.
En iyisi izin alayım da bizimkileri göreyim.
Aslında ilk başta izin hiç aklıma gelmedi ta ki o güne kadar,
bu yolun sonunda ölmek var.

Bari son kez onları göreyim, helallik alayım.
Malum benle çok uğraştılar;çok emek verdiler emeklerini bir nevi
zayi ettim.