-nasılsın ?
+tanıyamadım ?
-ben mehmet...

ardından hiç cevap gelmedi, ben de yazmadım o gün. onca yılın hatrı da mı yoktu adımı duyar duymaz cevap vermeye bile tenezzül etmiyordu ? bu durum beni derinden yaraladığı gibi bir o kadar da öfkelendirmişi. buket'i pişman etmek bir söz olmaktan ziyade amaç olmuştu artık benim için. her şeye bir kenara bırakıp ardı ardına mesajlar atmaya başladım, eskiyi hatırlattım belki insafa gelir diye. hiçbi şeye cevap vermiyordu ama. en son kısa bir süre sonra memlekete döneceğimi son kez onu görmek istediğimi söyledim. sadece tamam... diye mesaj attı. bu çok iyiydi benim için, çünkü beni gördüğü zaman şaşıracağına, daha ilk andan köpekler gibi pişman olacağına emindim. nitekim o gün geldi çattı memlekete dönmüştüm...

önce ailemin yanına gittim, babam sanki iyice yaşlanmaya mı başlıyordu bana mı öyle geliyordu anlayamıyordum. en büyük korkum babama bir şey olmasıydı zaten Allah korusun. onca zaman geçmesine rağmen abimlerde hiçbir değişiklik yoktu, ne hoşgeldin dediler ne halimi hatrımı sordular ama ben küçük olduğumu bilip onlara hal hatır sordum, ağızlarının köşesiyle iyi demekle yetindiler. neyse önemli değildi de zaten. annem de ilk defa bana hoşgeldin oğlum demişti, bu beni çok mutlu etti lan işte. aslında annem iyi kadındı ama saftı, abimlerin gazına geliyordu. ama yine de bana acımadığı zamanlar aklımın bir köşesinde hep durur. neyse ufak tefek takılmalardan sonra öğleden sonra buket'le xxx kafede buluşmak üzere yola koyuldum...