ne halin varsa gör gibisinden taktan bi laf etti ve gitti. daha fazla peşinden gidecek gücüm kalmadığını anladım, kendimi eve attım. bi kaç gün okula bile gitmedim, yemek yemedim, hayata küstüm. evdekilerin sürekli babama al işte senin oğlun, adam olmaz demiştim, okul da okumaz bu serseri, bin baba bu çocuk piiiç deyişlerini duyuyordum ama gibimde değildi. hayat zaten bitmişti benim için, buketim elimden gitmişti. bi gün babam odama geldi, hadi oğlum artık kendini topla, neyin var söylemiyorsun da, hallederiz her neyse, okuluna git, üniversiteyi kazan adam ol, evdekileri bana karşı haklı çıkarma, benim oğlum olduğunu nasıl adam gibi adam olduğunu göster lan herkese kerata diye gaz verdi. haklıydı lan ben babamın oğluydum. kimse olmasa da aklımda babam vardı. sallardım lan ben bu dünyayı arkamda böyle bi baba varken...

okuluma gidip gelmeye başladım, derslerimde başarılıydım, hocalar değişimi farketmiş olacak ki ailemi çağırdılar falan finton bi ton iyi durum işte. ama aklımdan çıkmayan, geceleri yastığa başımı koyduğumda yastığın gözyaşlarıyla ıslanmasına neden olan biri vardı, buket... çıkarıp atamadım onu kalbimden, tekrar peşine düşecektim. okuluna gittim sordum soruşturdum, ne var ne yok diye. en son sınıfından bi kızı buldum ferda, ferdada huurydu, kendini gibtirmek için bana yer arardı ama benim gözüm buketten başka kimseyi görmezdi, yemin olsun ki buketi de sadece yanağından öpmüştüm bi kaç defa, o da beni. yani saf, temiz seviyordum ben, beyaz gülümdü o benim. neyse beyler bu ferdadan öğrendim ki zengin, kaslı maslı, kendine bakan, iyi giyinen, yakışıklı bir oğlana derbeder olmuş bu. oğlanı buldum çıktım karşısına...