bi takluk vardı ama neydi ? 9 yılı beraber geçirdiğim, ilk aşkım, hayattaki en önemli varlığım bana neden böyle davranıyordu ? bu taktan düşüncelerle eve geri geldim. çok dalgın ve sinirliydim, bundan olacak ki hiç yapmamam gereken bir hatayı yaptım. canerin bana ettiği laflara dayanamayıp ona küfür ettikten sonra annemin onu savunmasına dayanamadım, elimdeki kalemi anneme fırlattım. evet beyler kalem annemin şakağına gelmişti, mühim bi durum değildi fakat kan aktığını görünce kendime yakıştıramadım ve evden kaçtım... ilk gün zor olmadı zaten akşamüstü çıkmıştım evden karnım tok, hava sıcak, parktta yattım uyudum. ikinci gün aç aç dolanırken akşam bizim mahalledeki fatihin annesi beni gördü, oğlum sabah beri buradasın hayrola dedi. hiiiç diyerek geçiştirdim ama sağolsun açlığımı anlamış olacak ki bana bi tabak börek verdi. karnımı doyurmanın verdiği mutluluk ve enerjiye mahalleyi turlamaya başladım. saat olmuş gece 11, bi yerde çökmüş otururken uzaktan ufak tefek bi adamın sağına soluna bakarak geldiğini gördüm...

evet düşündüğüm gibi bu tarafa doğru gelen babamdı. beyler yaşlı babamı öyle sokakta beni ararken, üzgün ve çaresiz görmek gözyaşlarımın yanaklarımdan süzülerek inmesine neden oldu. iki tane eşşek kadar oğlu varken ihtiyar bi adamın tek başına sokaklarda beni araması kanıma dokundu, dayanamadım beyler çıktım karşısına baba dedim. Yüzünde o şaşkınlıkla karışık mutluluk asla unutamayacağım bir görüntü. hiçbir şey demedi, tek bir kez kızmadı, hadi oğlum eve gidelim dedi sadece. babamın daha fazla üzülmesine razı olmadığım için bende ses etmedim, gittim eve. eve gittiğimde annem hiçbir şey olmamış gibi yatıyor, abimler ise pis pis sırıtarak geldi yine dercesine bakıyorlardı. işte bu gerçekten bana çok koymuştu. oysa sanıyordum ki evden kaçtım falan bi daha kötü davranmazlar beni severler, oysa ki çok yanılmışım...