ablasi ağlıyordu ben zaten konuşmanın basindan beri ağlıyordum ablasi sarildi bana lütfen onu uzme omru cok uzun olmayabilir dedi bende soz veriyorum onu cok mutlu edecegim ama sizde umudunuzu yitirmeyin Allah'tan umut kesilmez dedim insallah dedi hastaneye geçtik orda hic konusmadim aysunla daha fazla yormadim onu serumu bitti annesiyle ve ablasiyla sanki bidaha göremeyecekmis gibi vedalasti canımın içi evimize geçtik aysunuma neden hastalığından bana bahsetmedigini sordum o da sen cok mutluydun senin moralini bozmak istemedim bende sen mutlu olmadıktan sonra benim mutlu olmamin hiçbir faydasi yok dedim sarildik ağladık ...
sonraki hafta hep eglendik gezdik ve ona süpriz yapmak icin bilet aldim antalya tatile goturecektim onu eve gittim yemek hazırlıyordu biletleri gosterince boynuma atladi ve cok mutlu oldu hemen valizleri hazirladik o hafta aysuna hastalığını unutturdum gerçekten uyuduk ...

sabah kalktığımda aci gerçekle karşılaştım aysunum olmustu yuzunde bir tebessum vardı son kez sarıldım ona ağladım saatlerce ağladım nefes almıyordu aysunum ölmüştü ...
hayat bana bisey ogretti o sabah

Çabuk ve engelsiz olan seyin sonunun da iyi olmadığı
aysunla tanışmamış evlenmemiz hersey cok cabuktu ama mutlulugumuz da uzun sürmedi aysundan sonra hayatimi taksa adadim suan 24 yasindayim hala ziyaret ederim aysunun annesini ablasini her gittigimdede aglamakli geçer aysundan sonra kimseye de agib olamadim ve kendimi taksa adadim
o biletler hala bende durur her baktigimda derin bir huzun kaplar icimi gozumden 2 damla yas duser

evet arkadaşlar sevdiklerinizin degerini bilin bugun varlar yarin yoklar kaybettikten sonra cok üzülursunuz ama geri getiremezsiniz

kendinjze iyi bakin cok saolun