Arkadaşım gözlerini açtığında, saçlarını kazımışlardı ve cihazlara bağlıydı. O’nu ilk defa böyle görmüştüm. Bu bile bana ne kadar çok acı vermişti.

Mecbur, olan biteni anlattık, ağlamaya başladı. Ayna istedi, kendine  baktı. Sonra döndü bir de bana baktı, hafif bir tebessümle “hala senden yakışıklıyım,” dedi. Orda bile güldürdü bizi. “Meraklanma,” dedim. Burdan çıkınca yarışı bitireceğiz.” Sonra; “Bana söz ver,  ben saçımı uzatana kadar sen de uzatmıyacaksın, sende kazıtacaksın, beraber uzatıcaz.” Dedi. “Tamam”. Dedim. Her hafta düzenli olarak saçımı kazıttım. Bir sonraki hafta berberden çıkıp hastaneye, yanına gittim. Odanın kapısı açık ve boştu. Hemşirenin birine sordum, içerideki hasta nerde acaba,” diye. hemşire başını önüne eğdi,”şeeyyy” dedi. Anladım. “sus.” Dedim. Dizlerimin bağının çözüldüğünü şu an bile hissediyorum. Yere doğru çökerken, boğazımda oluşan düğüm yüzünden, bağıramıyor ve yutkunamıyordum.  Gözümden düşen ilk damla,  sanki yaş değil, gözüm akıyordu.

Ben ömrümce böyle bir acı yaşamamıştım. Kardeşim dediğim adamı, ne yaşatmaya, ne de kendimi öldürmeye gücüm ve cesaretim yoktu. O an etrafımdaki insanların bana bakan gözlerini hala görüyorum. Benim dünyam kayarken, anlamsızca “nolmuş” diye merakla bakıyorlardı. Orda bayılmışım. Kendime geldiğimde ailem yanımdaydı. Tekrar ağlama başladım. Bu durum, günlerce, haftalarca sürdü.

 Unutmak saygısızlık olurdu. Ama hatırlamakta beni öldürüyordu. . Ben hala KEL’im. O günden beri hiç saçımı  uzatmadım, çünkü bir söz verdim. Biz saçımızı beraber  uzatacaktık ve  ben bu sözü beraber uzatacağımız güne kadar tutacağım.

Benden size bir tavsiye, ya etrafınızdakilere çok bağlanmayın, yalnız olun eşiniz, dostunuz yada akrabanız olmasın, varsa da birlikte geçirdiğiniz her anı öyle bir yaşayın ki o gidince hiç pişman olmayın.