Zaman ilerledikçe doktora gitme aralığı sıklaştı. Üzüntümüzü belli etmemeye çalışıyorduk. Son gittiğinde doktor, ” Saçını kesin gelin, tedaviye hastanede devam edeceğiz.” Demiş. Annesi, bir kaç gün yalvarmış saçlarını kestirmesi için, ancak ikna edememiş. Beni aradı. Hemen gittim.

Bana “Neyin var.” Dedi. “Neyim olucak oğlum, maşallahım var.” Dedim. “Hayır, sende bir haller var.” Dedi. “Annem”, dedim. “Saçımı kesmem için zorluyor, ona sıkkın canım.” Dedim. “Seninki de mi” Dedi.

O zaman ona, “abi ikimizinki de zorluyor, bizde eski zamanlarda ki gibi yarış yapalım, hangimizinki daha hızlı uzayacak, gel kestirelim kiminki hızlı uzuyor belli olsun”  Dedim. Böyle olunca ikna oldu. “Nesine lan”, dedi. Ben de “yazın gideceğimiz internet kafelerin hepsini ödemeye,” dedim. “Yaza kim öle kim kala,” dedi. “Bi dakka,” dedim. Tuvalete koştum, başladım ağlamaya. Sonra toparladım kendimi, gittim yanına. “Geldim, Hadi gidelim, kazıtalım şu kafaları,”dedim. “Tamam.” Dedi. Ayağa kalktı. Başı döndü, düşer gibi oldu. Sonra “Son zamanlara çok sık oluyor bunlar, neden acaba,” dedi. Ben de “Güneş geçmiştir kardeşim,” dedim. Sonra çıktık.

Bizim berber eve çok yakındı, yürüyerek gittik. Müşterisi yoktu. Hemen aldı bizi. “Bak dedim ilk ben kazıtıyorum, ona göre,”. Sıra buna gelince direndi yine. O ara başı döndü, yere düştü. hemen hastaneye yetiştirdik. Acil ameliyata aldılar.