Bir hafta sonu Deniz tutturdu yine park park diye. Bu sefer hava güzeldi. Dışardan hazır yiyecekler felan aldık. Bi piknik yapalım dedik. Aslında Deniz'in benden birşeyler istemesi hoşuma gidiyordu. O mutlu oldukça bende mutlu oluyodum.
Bi nevi anne ve babasının acısını bastırmaya çalışıyordum. O gün akşama kadar gezdik. O eskisi kadar kahkaha atmiyordu. Onun yanında bende o kadar mutlu o kadar Üzgün oluyordum.

Akşam eve gelince Deniz çok yorulmuştu. Dizime yattı. Ben ona destek olduğumu onu hiç bırakmıyacağımı felan söylüyordum. Bi yandan da ellerim o güzel saçları arasında geziniyordu.
Bi süre bana karşılık vermeyince merak ettim. Baktım dizlerimde uyuya kalmış. O kadar masum uyuyordu ki. Sanırım bi kaç saat bıkmadan izlemiştim onu.

Sonra aklıma 3 dakikada gözlerimle yediğim kız geldi. Nasıl da mutluydu.
Annesi vardı. Babası vardı. Bi ailesi vardı. Ya ben ? Ben ona hediye almak için tanımıştım babasını. O benim babam olmuştu. 1 ay içinde hem hediye alacak hemde eve katkı sağlayabilcek parayı vermişti.