Yatağımda yatıyor, torunlarımın, çocuklarımın üzülmelerini izliyordum. Benim için zaman gelmişti artık, gidiyordum.
Gidiyordum ama biliyordum da, hep hatırlanacağım, hep sevileceğim. Ve son saniyelerim yaklaştı, kafamı sağa döndürdüm ve karımı gördüm.
Hadi, gidiyoruz diyordu bana. Havaya yükseldim biraz, sanki gençleşmiştim. Yatağımın kenarına doğru gittim. Döndüm ve kendime baktım.
Gözlerim kapalıydı, herkes ağlıyordu, üzülüyordu. Karım elimden tuttu ve hadi, gideceğimiz yerler var dedi.
Bir yere gidiyorduk, aradan 1 saniye geçmeden o yere geldik. Burası bizim ilk evimizdi, ama artık yoktu, yıkılmıştı orası.
Şu an görüyorum da, ev sapasağlamdı, karım kapıyı çaldı, kapı açıldı ve içeri girdik. içeride herkes beni bekliyordu, büyüklerim, küçüklerim.
Daha çok küçükken ölen kızım da oradaydı, baba hoşgeldin dedi. Dayım, annem, babam herkes... Yaşayanlarla ölenler aynı yerde gibiydi.
Aynı dünyanın farklı yüzleriydik onlarla. Aradan 2-3 gün geçti artık alışmıştım iyice. Yolda giderken görüyordum insanları ama onlar göremiyordu tabiiki.
Aradan uzun yıllar geçti. Artık herkes buradaydı. Şimdi gelecek yeni nesillerimizi bekliyorduk.