Cenaze işlerini bitirdik. Eve gitmek istemiyordum. Yaşamak istemiyordum. Serdar gitmişti 10 yıldır beraberdik nerdenyse her an.
Ben onsuz ne yapacaktım. Hayattan soğumuştum. Zeynep beni bekliyordu kapıda. Yanına gittim. Yarın annesini ameliyat ettirecektik. Hastaneye gelmek istemiyordum.
"Serdar sen gelme hastaneye eve git dinlen. Yarın gelirsin."
Çok rahatlamıştım ama onu da yanlız bırakmak istemiyordum.
"Tamam yarin erkenden gelicem" dedim. Onu hastaneye bırakıp evin yolunu tuttum.
Eve gelirken tekele uğradım 70'lik aldım eve geçtim.
Sofrayı kurdum rakıyı açtım. Serdarsız rakınin bile tadi olmuyordu. Geçmişi düşündüm. Onla yaptığımız yaramazliklari. Çocukluk anılarımızı...

Telefonun sesi düşüncelerimi böldü. Arayan Ozan'dı.
O: Hasan kendine çok dikkat etmelisin. Ben kapına adam yolluyacağım dışarı çıkmamaya çalış.
B: Yarın Zeynebin annesinin ameliyati var.
O: Hagibtir Zeynep dışarda mı.
O: Lan ona kendinden fazla dikkat et. Mert onu tanıyo
B: Doğa ile hastanedeler suanda.
Olayın ciddiyetini yeni kavramıştim.
O: Yapma be.
O: Hastanede bişey olacağını sanmıyorum ama yinede ne olacağı belli olmaz.
B: Ben de gidiyorum hastaneye.
O: Tamam ozaman. Diyip kapattık.

Zeynebe de bişey olursa ben yaşayamazdım. Hemen arabaya atlayıp hastanenin yolunu tuttum. Çok hızlı gidiyordum. Birden önüme bi araba çıktı.