Ne olduğunu anlamamıştım ama hareket edemiyor, yerimden kıpırdayamıyordum. Odada tamamen bir sessizlik hakimdi ve bu beni daha çok korkutuyordu. O sırada aklıma Cihan'ı aramak geldi, bir insan sesi duyarsam rahatlarım diye düşündüm. Telefonumu aldım ve Cihan'ı aradım, 5-6 kere çaldıktan sonra telefonu açtı. Ancak sesi titriyordu, kekeleyerek konuşuyordu. Ben ne olduğunu anlamadan bize gelmesini söyledim, zar zor kabul etti.
Yaklaşık 2 saat sonra eve geldi ve ne olduğunu, niye kekelediğini sordum. O sırada kapıya gözlerini dikerek 'Onlar, onlar!' demeye başladı. Neyler lan! diye bağırdım. Hala kapıya bakıyordu.
Çok korkmuş bir biçimde yavaş yavaş arkamı döndüm ve 4 tane 3 bacaklı zenci ile karşılaştım. O akşam bizi sabaha kadar gibtiler o gün bugündür kanepeye oturamam. Buda böyle bir anımdır