Ahmet evlendiğinden beri ilk defa evlerine gidiyordum. diğer arkadaşlar sık sık kız arkadaşlarıyla gidiyorlardı. ben tabi sap olduğum için pek gitmiyordum. Ahmet bir kaç kez davet etmişti ama gidememiştim.
Eve geldim herkes kız arkadaşıyla gelmiş tek sap benim. sadece serkanla burcu yoktu. içimden ohh dedim şu kızı görmek istemiyorum zaten dedim. tam o sırada kapı çaldı baktım serkan ile burcu gelmişler. burcu girdi içeri herkesle selamlaştı öpüştü. bana uzaktan sadece soğuk bir selam. beni görünce zaten hemen yüzü düştü. serkan da sadece tokalaşmakla yetindi benimle. belli burcudan çekiniyordu birazda. burcu geldikten sonra herşey değişti. acaba bana mı öyle geliyor diye düşündüm ama öyle değildi. yine arkadaşlarım bana soğuk davranmaya başlamışlardı. belki kız arkadaşları var yanlarında diye düşündüm ama içimden de ben olduğum için huzursuz bir ortam var diyordum. halbuki bütün huzursuzluk burcu yüzündendi.
abuk sabuk hareketler yapıp dikkatleri üstüne çekmeye çalışıyordu. içimden bu kızın derdi ne benimle biz bir şey yaşamadık bitti gitti neden hala sanki onu terketmişim gibi davranıyor diyordum.
bir ara serkanla konuşmaya çalıştım ters ters cevaplar veriyordu.
açıkçası çok huzursuz olmuştum. yine bir olay patlayacak diye düşünmeye başladım ve kimseyle vedalaşmadan kimseye bir şey söylemeden çaktırmadan çıktım evden. arabaya doğru giderken arkamdan Ahmet seslendi.
Ahmet : nereye gidiyorsun oğlum böyle aniden insan bir haber verir.
Ben : acil bir işim çıktı.
Ahmet : ne işi ?
o kadar doluydum ki herşeyi bütün hissettiklerimi anlatmak geldi ama yapamadım.
Ben : önemli bir iş acil gitmem lazım kusura bakma.
Ahmet: olmadı böyle bak çok bozulurum daha pasta kesecektik.
Ben : size afiyet olsun kanka gerçekten gitmem lazım.
Ahmet : ne iş oğlum kız meselesi felan mı?
Ben : evet kız meselesi. görüşürüz kardeşim.
dedim ve vedalaşıp arabaya bindim. binerken binaya baktığımda herkesin camdan bize baktığını gördüm.
oradan uzaklaştım. ertesi gün bu olaylar canımı çok sıktığı için kariyerimdeki en büyük engel olan vatan borcumu ödemek için tecilimi bozdurdum. bir kaç hafta içinde askere gidecektim. dağıtım yerleri belli oldu, kimseye söylemeden sessiz sedasız kutlamasız tek başıma askere gittim. sadece ailemle ve bir kaç kuzenimle vedalaştım.
askerden sonra da kimseyle görüşmedim. ne kimseyi aradım ne de kimse beni aradı zaten.
dün geceye kadar hiçbirinden haberim yoktu ama dün aklıma düştüler instagramdan girip hepsinin profiline baktım. aradan 7 -8 sene geçmiş.
serkan başka biriyle evlenmişti tanımıyordum ve bir kızı olmuş.
Ahmetlerinde bir kızı bir oğulları olmuş gördüğüm kadarıyla.
Selçuk ve diğer elemanalr hala bekarlardı anladığım kadarıyla.
burcunun profili gizli olduğundan bakamadım resimlerine ama anladığım kadarıyla hala bekar.
ben şu anda evliyim bir oğlum var çok mutluyuz Allah mutluluğumuzu bozmasın.
aradan geçen onca zaman sonra arkadaşlarımın resimlerine bakınca eskiye gittim. onlara hem kırgınım hem de özledim açıkçası.
ve dünden beri düşünüyorum acaba tekrar iletişime geçsem mi diye. ne yapacağımı bilemedim ve burda derdimi paylaşmak istedim...