Düşünse bir küçük kız. Sen ufacıcık bebektin. Annen seni emzirdi, sıkı sıkı giydirdi ki hasta olmasın diye. Birazcık büyüdün. Baban hep çalıştı kızımın boğazın bir lokma ekmek geçsin, soğukta uyumasın diye. biraz daha büyüdün birşeyler öğrensin meslek sahibi olsun bizim gibi cahil olmasın diye okula gönderdiler. Bu arada seni hep koruyup kolladılar ve senin bugünlere getirdiler ve bugünlerde daha da ileriye zütürecekler. Bunları bir kenara koy onların hayatını düşün. Onlara imkan sunulsaydı tiyatroya, sinemaya çeşitli etkinliklere gitmezlermiydi, madem konuşmaları kötü öyle yetişmişler imkan bulsalardı diksiyon eğitimi almazlarmıydı. Hem sen ailemin konuşması kötü ve kültürsüz diye aileni silebilecek misin. Bence yanlış düşünüyorsun. Annen ve baban olduğu için şükretmelisin. Ya anne diyecek bir varlığın olmasaydı seni doğrurken yaşdıbını yitirseydi. Anne diyebilmek nasıl bir duygu onu tadabilecekmiydin. Saçlarını kim örecekti... Şimdi bir daha düşün arkadaşlarım hor görecek diye sana bunları yaşatan bu güzel varlıklardan vazgeçilir mi?