Korktuğum şey bir anda havalı bir hal almıştı. Kendi bilinçaltımla konuşuyordum. Biraz zaman aldı, fakat tulpamla iletişime geçip her türlü hatırama erişebileceğimin farkına vardım. Yıllar önce okuduğum kitapların her bir sayfasını alıntılamasını sağlayabiliyordum veya ortaokulda bir anlığına düşünüp hemen unuttuğum şeylere ulaşabiliyordum. Bu harikaydı.

Araştırma merkezinin dışında, ikizimi çağırmaya başladığım zamanlardı. Her denemede değil, bazen; ama onu görmeye o kadar alışmıştım ki onsuz bir hayat tuhaf gelmeye başlamıştı. Bu nedenle sıkıldığım her zaman ikizimi görselleştiriyordum. Sonunda bunu neredeyse her zaman yapmaya başladım. Onu hayali bir arkadaş gibi yanımda tutmak haz vericiydi. Onu, arkadaşlarımla gezerken, anemi ve babamı ziyaret ederken hayal ediyordum. Hatta bir keresinde bir randevuya dahi zütürmüştüm. Onunla iletişime geçmek için konuşmama gerek yoktu, böylece bahsettiklerimizi kimse duyamayacaktı.