Herkesi bekledim.

Kendi halimde olan bir insandım çocukken çoğu kişinin oynadığı mahalle futboluyla saklanbaç bilye aylık ve taso oynayarak geçirirdik günlerimizi.

Taki mutlu doğum günlerimin yerini huzursuzluklar doldurana dek.

Kimsesiz kalmayı başarmıştım ailem yüzünden.
Beni döven bir annem vardı.
Hala annem demeye kızgınım sanki doğduğum günden beri bunu söylemeye muhtacım gibiymiş gibi hissediyorum.
Yavaş yavaş duygularımı bir kenara bırakıp öfke bürünmüş ruhumu ortaya çıkarana dek.

Aşırı öfkem yüzünden dostum kalmamıştı herkesle bir kavga derdinde olan biriydim.
Uzun sürmedi kısa bi süre sonra sigara ve alkole başladım.
Böyle böyle devam ederken pgibolojik sorunlar ruhuma işledi.
Öfke kayboldu insan kayboldu.
Sürekli düşünüyordum ,düşünüyorum.
Bir hayalim vardı sürekli olmak istediğim polislik.
O bile kalmamıştı 6 yaşımda ki hayalim 14 yaşında ortadan kalkmıştı.

Bu zamana kadar yaşadıklarımı anlatıyorum size.
Uzun sürmeyecek merak etmeyin hayatım çok kısa sadece bana belli bir süre verin.
Şuan uyumam lazım iyi geceler.
Uzun süre uyuyan bir insanım 12 saatim uyumakla geçer merak etmeyin yarıda bırakmayacağım.
ilgi görmese ise hine de yazarım ben.
Birisine söyleyemesemde bunu yazıya çevirebilirim.
Dökebilirim.
ALLAH'a emanet.

(bkz: girighet ilska nerver)