iyiye giden tek şey yaralarımın iyileşmesi ve şişliklerimin inmesi oldu. sinirimi kontrol etmeyi beklerken kontrolümü daha da kaybettim kendimi dışarı attığımda bulaşıcak bir insan arıyodum resmen. sinir dolu bakışlarla uzun uzun yürüdükten sonra gözüme bir grup takıldı. çok tanıdık geldiler nerden tanıyordum onları? Hatırladım! geçen gün dayak yediğim gruptu bu. hemen üstlerine koşmaya başladım bu sefer neler yapıcaklarını aşağı yukarı tahmin ediyordum ve iri yarı olanın kasığına direk küçük arkdaşımı sapladıktan sonra benim boylarımda olanın üstüne zıpladım fakat havaya açılan 2 el silah sesiyle irkildim. arkamı döndüğümde suratıma çevrili bir namlu gördüm. sakince ayağı kalktım. ikimizin de en ufak bir hareketi gözlediği çok belliydi. sakince ve sessiz bir ses tonuyla delice bir şey yapmamasını söyledim. bir şey söylemedi. adamın arkasındaki arabaya çarpan bir top bütün dikkat ortdıbını dağıttı ve bu yaklaşık 3 saniyelik aralık silahın üstüne atlama şansını verdi bana. yere düştük kısa bir boğuşmanın ardından silah patladı...