Bu mesaj karşısında kısa bi şok yaşamıştım. Daha öncedende buna benzer seyler demisti ama o zamanlar yan yana degildik bu ilkti. Kendime geldikten sonra yazabilmistim anca
B: Ne diyorsun ne ayrilmasj
Z: Dedim işte ayrılmamız gerek
B: ne olduda ayrılıyoruz birsey yapmadım ki (bi huyu vardi birsey oldugunda söyleyene kadar iflahimi giberdi sonra anlatirdi)
Z: Birsey yapmadin ama böyle olması lazim ayrıca instagramdaki fotografimizi sil
B: Ne sacmaliyorsun sen ne ayrilmasi düzgün dur
Z: Birsey sacmalamiyorum böyle olmasi lazim
B: Niye ne oldu anlat
Ama cevap gelmemisti. Karnimdaki o his kalbimdeki burukluk anlatılamazdi moralim yerle bir olmustu ama cevap yoktu. Aklıma evlerinin önüne gitmek geldi. Hemen toparlandim durağa dogru gitmeye basladim bekledim otobüsü. Otobüs geldi bindim ama ceplerime baktigimda nakit yoktu param karttaydı şoförle göz göze geldik."Kart geciyormuydu" dedim. Adam öyle bi bakış attı ki atmyemi benziyorum dedi bakıslarıyla. Mecbur inmek zorunda kalmistim yurdun önüne geri döndüm kapılar 12de kapanıyordu saat ise 11.30 du. Biraz dısarda oturduktan sonra yurda girdim. Yalnız kalmam gerekiyordu ama yurtta nasil yalniz kalacaksin kimseylede konusamazdim. Aklıma en üst kattaki merdivenler geldi teras katı vardi ama kapaliydi ordaki merdivenler boştu gidip oraya oturacaktim. Çıktım oturdum Zülal i aradim acmadı mesaj yazdim cevap verdi. Zorlastirma lütfen tarzı seyler diyordu ama ben dinlemiyordum telefonda konusalim diyordum hayır diyordu. En son ikna ettim ama ben konusamam sadece dinlerim dedi kabul ettim tabi. Gözlerim doluydu zaten ağlamaktan nefret ederdim anca ağlamama ramak kalmıştı. Aradım açmıştı basladim konusmaya. " neden ne yaptimda ayrilmak istiyorsun" dogal olarak cevap gelmemisti. Gözlerimden yaşlar süzülüyordu arada birileri geciyordu merdivenlerin dibinden sessiz kaliyordum o an. Uzun bi konusma yaptim o an sesini duydum oda ağlıyordu bu biraz soru işareti koymustu kafama. Karşılıklı ağlıyorduk anlamıstım ki oda ayrılmak istemiyordu