Adam ile birlikte mağaradan dışarı çıktık. Etraf sakindi. Güneş doğmaya başlamıştı. Dağın başında 4 kişi ilerlemeye başladık. Buruk bir sevinç içerisindeydim. Yaşadığım olayları hatırladıkça, gözlerimden yaşlar akmaya başlamıştı. Gözlerimin önünde o pak alınlarından vurulan ve gözümün önünde paramparça olan arkadaşlarımı, dostlarımı hatırladıkça içim büyük bir hüzünle doluyordu.

Uzun bir süre sonra Askeri bir karakola geldik. Neresi olduğunu bilmiyordum. Adama sormak için arkamı döndüm. Ancak adam yoktu. Etrafıma bakındım. Tekrar tekrar baktım. Ancak ne bir iz ne de bir hareketlilik yoktu. Kimdi bu adam?

Karakola doğru yaklaştık. Girişte nöbet tutan asker dürbünle bize baktı. Hemen içeriye haber verdi. Kapıyı açtılar ve bizi içeri aldılar. Önce yemek verdiler sonra da komutanın yanında zütürdüler. Komutan çok babacan bir adamdı. Normalde askeriyede aşırı disiplinli bir resmiyet olur. Ancak bu adam bize oğullarıymışız gibi davrandı ve başımızdan geçenleri anlatmamızı istedi.