ya bi insan yattımı saatlerce uyanmaz mı dıbına koyayım, yemin ediyorum top patlasın orucunu açmaya uyanmazdı.

50 kere seslenirdik mutfaktan , yanına gider bağırırdık. yorganı çeker üzerine atlardıkta anca o zaman uyanırdı.

ulan zaten haftada bir görürdük onu evde , bütün gün uyuyarak geçirirdi onuda. gece hep geç gelir sabah erkenden giderdi pekekent

hadi ben büyümüştümde, kardeşim zaman geçirmek istiyordu, sarılıp baba sevgisi tatmak istiyordu. daha çocuktu lan. atlardı babamın üstüne " hadi dövüşelim" derdi. kıskanırdım, bende saldırırdım günlerce küfrettiğim o adama. açardı kollarını yana, " önce kolumu indirin siz" derdi gülerek.

uğraşırık son güçümüzle. kımıldamazdı o kalın kollar. arada bir salardı kolları, "allahu akbar" diye bağırarak dikerdi sonrasında.

çabuk öğrenirdik o günlerde. aklımız bilgisayar - internet- tabletle körelmemiş, hemen kapardık herşeyi. basardık "allahu akbar" son gücümüzle saldırırdık o odun gövdesi kollara. yalandan salardı kolları huur çocuğu, aylarca yıllarca böyle kandırırdı bizi.

gerçekten allahu akbar diye haykırarak o kolu indiremiyeceğimi öğrendiğimde hayat anlam kazanmaya, babamın bizi ne kadar sevdiğimi öğrenmiştim.

belki bozulan bir atari kolunu almak, belki yediğimiz tavuğun rızkı için mesaiye kalıyordu, belki oturduğumuz evin kirası için belki araba parası biriktirmek için hafta sonu çalışıyordu. yorgundu; o yüzden saatlerce uyuyordu.