izmir de fakir bir mahallenin bir apartmanında ailemle yaşıyorum. Babam çok sert bir adamdı ve mahallede herkes ona saygı duyarsı. Annem çok şirin ve çok güzeldi. Tabi bir de unutmadan komşumuz ibrahim. Arkadaşım , kardeşim herşeyimdi kısacası. Her yere beraber gider her şeyi beraber yapardık. Mahallemiz ufak bir mahalle olduğu için kendisini kabadayı zannedenler çoktu. Hele ki Ahmet Kemal ve Emre bu 3 lüden okulda korkmayan yoktu. Emre çok iriydi Ahmet ve Kemal de onun yalakaları. Okulda ibrahimle simit yerken susamları yere dökülmüştü. Susamları toplamak için yere eğildiğimde karşımda Emre ve yalakaları duruyordu. Emre "Naber Lan" diye bağırdı. Korkuyordum ibrahime baktım ve onun gözünde korku yoktu ondan cesaret alıp "iyiyim lan" diye bağırdım. Emre sinirlenmişti tam bana vuracakken ibrahim önüne atladı ve kolunu tuttu. "Ben yanındayken asla".