Bindik arabaya, ne kadar zor olabilir ki diyoruz, direksiyonda Kaan. Araba sürmeyi yarış oyunlarındaki gibi sanıyoruz, genciz, aptalız, en önemlisi sarhoşuz. Ana yola çıktık, buraya kadar kolaydı her şey. Gülüyoruz, yetişkin gibi hissettiriyor çünkü. Nereye gittiğimizi bilmeden sürüyoruz, başım dönüyor, Kaan da benden farksız, trafik lambaları bulanık hayaletler.
Nasıl olduğunu anlamadık. Bu anın tarifi yok. Eğer varsa bile, bende anlatacak kadar birikim yok. Birden önümüze çıktı gri bir araba, frenin acı sesi hatırladığım son şeydi. Şakağımda hissettiğim acıyı hatırlıyorum sadece, bir de Kaan’ın silinen gülümsemesini.