Telefonu da almıştım yanıma. Telefon tuzla buz olmuş ve kamerasının parçası bile yoktu. Her zaman olduğu gibi şimdide taku yemiştim. Ne telefonum kalmıştı ne hattım. insanlarla nasıl iletişim kurucaktım. Ailemle vs. Telefon bu devirde olmazsa olmazlardan dı çünki. Ve daha taksiti bile bitmemişti. Ama yine de bir şekilde idare etmem gerekiyordu. Gene bir kaç gün geçtikten sonra. Ekipte ki bir kaç veledin arkamdan konuştuklarını ve paramı yemek için benımle dostmuş gibi olduklarını öğrendim. Kan beynime sıçramıştı ama bir yandanda üzülüyordum. insanların bukadar haysiteysiz olmasının sebebini, kalleşliklerini hepsini tek tek sorgulamaya başlamıştım. Düşünüyordum taşınıyordum ama hiç bir şekilde bir yere varamıyorum. Sanki çıkmak istediğim o sokaklar çıkmaz sokak gibiydi benim için.