çok güçlüdürler. zaten böyle insanlar eninde sonunda mutluluğu bulur. çünkü asla vazgeçmezler. hata yapsalarda en büyük olgunluğun hatasını farketmek ve hatayı affetmek olduğunu bilirler. bu hikâye de hatasını farketmek ve hataları affetmek ve çocukluktan olgunluğa adım atışı işlemektedir. en başından alalım.

2012 senesinin herhangi bir ayı ve günü, sabahın saat 7.00'ı. liseliler istiklal marşı sırasında. o zaman ki hâlimden bahsetmek istiyorum. 165 civarı boy 70 kilo, uzun saçlı tombul mu tombul bir çocuğum. sınıfın eğlencesi diye adlandırılan biriyim işte. hiçbir şeyden utanmam sıkılmam, kızları üstün görmem. çok rahatımdır fakat buna rağmen sevgilim olmamıştı hiç. belki de olayların başlangıcı burası olacaktı. arkadaşım bana bir kızdan çok hoşlandığını fakat numarasını almaya utandığını söyledi.

3-4 kişi dinlese bile yazarım beyler. 10 dakika sonra buradayım.