Nazlı nın hal ve hareketlerini pek iç açıcı durmuyordu, normal olduğu halden daha farklıydı, belki biraz sinir belki de biraz stres ten böyleydi. Açıkcası o an için ne olduğunu kestirebilmek mümkün durmuyordu.

Nazlıyla birlikte kafenin en sonunda ki masaya oturmuştuk, yaklaşık 10 metre çaprazımızda orkestra canlı müzik yapıyordu, Nazlı nın söylediği sözlerin içini boş olduğunu düşünüyordum ki ;

Nazlı- Ayşegül kim?

Diye sormuştu birden bire, şok anını atlattıktan 10 saniye sonra kadar

SP- Sevdiğim

Diyebilmiştim

Nazlı, cevabımı duyar duymaz hüngür hüngür ağlamaya başlamıştı, belki biraz haklıydı da ama herkesin içinde kendini de beni de küçük düşürüyordu...

Birkaç dakika sonra benle yaşıt bir çocuk ;

iyi misin Nazlı?

Diye sormuştu yanımıza gelip, ilk etapta arkadaş olduklarını düşünüp Nazlı nın ne diyeceğini bekliyordum, çocuk benden tarafa pek bakmıyordu,

Birkaç saniyenin ardından Nazlı iyiyim dermişcesine el işareti yapmıştı.

Eleman bu durumdan tatmin olmamışa benzer şekilde bana dönüp ;

Eleman- Utanmıyor musun lan kızı ağlatmaya delikanlı mısın sen

Demişti

Sinirim zaten uç noktalardaydı, bu artık bardağı taşıran son damla idi

SP- Koçum sen merak etme benim delikanlılığım banada, sanada, çevrendekilere de yeter

Dedikten sonra kalkıp burnuna doğru kafayı gömmüştüm...