Hepinize tatlış günler dilerim gençlik. Bari bende size ufak hayat hikayemi anlatayım. Belki birşeyler çıkarırsınız 1 kişi bile oturup düşünürse benim için bir onur olur. Ufaktan başlayalım.

Ben hep küçükten beri asosyal takılan bir çocuktum. Bilgisayar oyunları, konsol oyunlarından kafama kaldırmaz, durmaksızın oyun oynardım. Ailem bu konuda hep sıkıntı çekmiştir benim bu durumumdan dolayı ama derslerimde iyi di ne hikmetse. Tubitak'ın bilim olimpiyatlarına, matematik olimpiyatlarına gitmişliğim vardır 6.7. sınıfta. Ailem hep beni sosyalleştirmeye çalışsa da ben hala bilgisayar oynamaya devam ettim. En son babamın işi dolayısıyla şehir dışına taşınmak zoruna kaldık. Orada'da eğitim hayatıma devam ediyordum ama taşındığımız çevre elit insanlar, daha rahat insanların bulunduğu hep zengin insanların olduğu yerdi. Burada daha rahat haraket edebiliyor, insanlar bana sıcak kanlı yaklaşıyorlardı. Hatta ve hatta kızlarla ilk böyle sağlıklı iletişimimi burada kurmaya başlamıştım. En samimi arkadaşım bile bir kızdı. Burada hep kızlarla tanışıyordum ve hepsi bana samimi yaklaşıyorlardı. Numaralarını alıyor, sabahtan akşama kadar konuşuyorduk. Gülüşmeler, sarılmalar, yanaktan bile olsa öpüşmeler.

Birde tam ergenlik dönemindeyken bunların olması asosyel bir genç için çok dehşet verici bir şekilde mutluluk veriyordu. Libidolarım zaten tavandayken o kızlara sarılırken ayrı bir haz duyuyordum. ilk öpüşme mi bile ben bu ortamda yaşamıştım. Ve yavaş yavaş bilgisayardan uzaklaşıp sosyelleşmeye başlamıştım. Ailem şaşırıyordu. Mutlu oluyorlardı ama aslında ileri de en büyük mutsuzluklarımı bu sosyel çevre de yaşayacağımı bilmiyorlardı.

Arkadaşlar 1,2 kişi bile çıksa devam edeceğim. En ufak yalan birşey yazarsam Allah canımı alsın.

Ustalar şukuları ihmal etmeyin gözünüzü seveyim. Ne kadar şuku okadar çok okuyucu gelir. Öpüyorum sizleri. iyi ki varsınız.

Trende girmişsiz sağolun var olun.

Şunu şuraya park edeyim adettendir. (bkz: epilepsipanda)