Ya burada durup kendimi ayaklar altına alacaktım yada çekip gidecektim. Zor olan gitmekti ve benim gitmem lazımdı. Topladım eşyalarımı kalktım ayağa, kendime sövüyordum; tak MU VAR EN ARKAYA OTURDUN AMINA KODUĞUMUN SALAĞI . Kapı ile oturduğum sıra arasında olan mesafe büyümüşte büyümüştü. Koşar adımla yürüdüm.

Üzerimdeki gözleri hissedebiliyordum, bana bakan gözleri ve düşüncelerini. Düşünceleri bedenime baskı uyguluyordu. Çıkmam lazımdı. Kapıyı açtım ve sanki özgürlüğüme kavuşur gibi çıktım gittim. Hemen yangın merdivenine yöneldim. Yangın merdivenine çıktığımda yüzüme çarpan soğuk hava beni biraz kendime getirmişti.

Ama bilmiyordum ki her şey daha yeni başlıyordu.