2 ay sonra...

Babayı artık tanıyamaz olmuştum. Oğlunun ölümü onu çok değiştirmişti. Günlerce odasından çıkmıyor bir şey yemiyor içmiyor bütün işleri bana yaptırıyordu. Sağ kolu olan beni bile haftada bir kez görüyor yada görmüyordu. Bütün işleri telefon üzerinden yapıyorduk. Üstüne üstlük oğlunu öldüren kişileride bulamamıştık. Adamlar sırra kadem basmıştı. Hiç bir şekilde bir haber alamıyorduk.

Baba bir gün beni aradı ve dışarda bir yerlerde buluşmak istediğini söyledi. Bende hemen istediği yeri sorup oraya doğru yola çıktım. Yolda giderken aklımdan tek geçen şey babayı nasıl iyi edeceğimdi

Babanın yanına vardığımda son zamanlarda ki halinden pek bir fark yoktu. Bitkin kırılgandı. Oğlunun bu denli ona acı vermesi ailesinden kalan son kişi olmasıyla alakalıydı. Kendi soyunu bitirmişti adam. Yani daha doğrusu soyunun tek yaşayan kişisi kendisi kalmıştı. O yüzden bu kadsr kötüydü

B: Buyur baba
B: Baba?
B: Baba bişi de babs korkutma beni

O an onu saklıyordum ki girdiği moddan çıksın. En sonunda kendine geldi ve anlatmaya başladı.

"Ben soyumun yaşayan tek kişisiyim evlat. Bittim artık. Seçtiğim hayat herşeyi bitirdi. Şan şöhret bunların hiç biririnin değeri kalmadı. Zaten benim de artık umurumda değil. Bunların hepsini sana bırakıyorum. Varisim artık sensin"

Up up up beyler devam hadi