1 ay sonra...

Hayatım olağan üstü halde değişmişti. Aslında içten içe bu durumu sevmeye başlamıştım. Gittiğim her yerde saygı gösterilmesi, insanların benden korkması ve en önemlisi babanın beni sağ kolu yapması güzel şeylerdi ancak bir intikamın vardı ve bundan vazgeçmeyecektim.

O veledi zaten artık sorun etmiyorum. O orda burda kız peşindeyken ben babasının yanındaydım. O da bunun farkındaydı ama yine de kendi bildiğini yapıyordu yani ona yapacak bir şeyim yoktu. Benim derdim bana o gece eziyet çektiren adamı bin pişman etmekti.

Baba en önemli işlere hep benim gitmemi isterdi. Resmen beni yetiştiriyordu ama her seferinde de "yolun başındasın" diyordu.

Hem illegal bir işte yapmıyordu. Sadece sinir olduğu kişilerden hıncını fena çıkarıyordu o kadar. Onun haricinde paranın verdiği güçle harika bir hayat yaşıyor bana da yaşatıyordu.

Eskisi kadar hergün görmüyordum artık onu. Kendi hayatıma beni özgür bıraktı. Nasıl istersem öyle hareket edebileceğimi ve bu evin kapısının bana hep açık olduğunu söylüyordu. Adamları da artık bana "efendim" diye hitap ediyordu.

isteğime doğru hızlı adımlarla koşuyordum. Sonra bir gün baba beni yanına çağırdı

Şukulayın beyler biraz lütfen