Akşam zifiri karanlık yarım saat geçmesine rağmen hoca falan yoktu ortalıkta. Cama bakmamaya çalışıyorum ama gözlerim inatla cama bakmak istiyordu. Odanın bir köşesine oturup ailemi düşünmeye düştüğüm durumu düşünmeye başladım. Derin düşüncelere dalmiştimki cama birinin vurmasıyla irkildim.
Gittikçe hızlanarak vuruyor ben göreceğik şeyden korkmaktan bakmaya cesaret edemiyordum başımı önüme eğip korkudan ağlamaya başladım seslerden sonra. "Allah rızası için kapıyı aç ben anneannen seni almaya geldim ". Ayağa kalktım ve bunların gerçek olmadığına inandırmaya çalışırken kendimi hayal bunlar diye bağırmaya başladım aklımı kaçırıyordum artık. Daha fazla dayanamadım ve perdeyi aralayıp gördüklerim karşısında tekrar şok oldum. Yüzüdenki damarlar çatlamış gözlerinin içi simsiyah ve siyah bir örtü bürünmüştü. Perdeyi çekmeye elim bile varmadı geriye doğru atarak kendimi düştüm. Dua okuyacaktım fakat korkudan her şey birbirine karışıyor ve unutuyordum. O anda kapı açıldı...