sessizce dinlemedi kaldırmadı bile beni yürüyüş yolunda sırtında taşıyan adam.. gitmişti.. kalp hastasıydım ve kalbim önce hızla çarpmaya başlayıp sonra duracak kadar yavaşladı insanlar geldi etraf karardı yakınlarda olan arkadaşm beni fark etti ve geldi yurda zütürdü... 20 günde sadece 5 kez yemek yemiştim 7 kilo vermiş ve artık yürüyemiyordum bile... 13. günde ona 6 sayfalık bi mektup vermek için yanına gitmiştim o da okuyup geri vermişti ama mektubun çoğu yeri ağlamaktan ıslanmıştı çok bişey demedi fikrim hala demişti bende geri dönmüştüm.. mektubu da konuşmaya halim olmadığı için yazmıştım paşa paşa döndüm geri.. Dün aradım yarın görüşelim mi dedim bişey konuşmam lazım dedim tamam dedi bugün aradım maç izliyorum müsait değildim dedi bende ilk defa kızdım ve ağladım o da şunları dedi... Bitti kızım anlamıyor musun özgür biriyim ben denemeden anlayamazdım denedim olmadı umrumda falan değil hayatımın kalanını senle geçirmem ben rahat biriyim sende kendi işine bak aklı başında birisin gelmeseydin hayatıma.. o sözleri verirken seviyordum şimdi sevmiyorum bu kadar işte dedi.. hoşçakal kal deyip kapattım... Diyecek bir şey yoktu haklıydı kimse kimseyi sevmek zorunda değildi zaten bende bu şans varken bu mutluluk da bana çoktu.. taktım kulaklığı ve ağlaya ağlaya yazdım buraya.. hayat bitmiş benim için son oyununu oynadı ve ben yine geçemedim... olursa okuyan teşekkür ederim...

edit :Ben istanbulda yaşıyorum o Denizli de
Edit :Üniversite dediğim Pamukkale Üniversitesi