Yaklaşık 1 ay boyunca soluk almadık diyebilirim. Ev tuttuk ama evi resmen otel gibi kullanmıştık. Sadece uyumak ve dinlenmek için geldik. Günlerce benim hatunun annesini aradık. Gün geçtikçe daha yaklaştık. Gezmediğimiz nüfus daireleri gezmediğimiz resmi kuruluşlar kalmadı. Bulduğumuz adresleri birer birer gezdik. isminden kaynaklanıyor olacak ki isim benzerliği çoktu. Birsürü kapı gezdik dolaştık. Böyle böyle günler birbirini kovaladı. Onun yanında heryer bana cennetti, bunu birkez daha anlamıştım. Beraber bu işin üstesinden gelebileceğimize birhayli inanmıştık. inancımızı kimse kıramazdı.

Bu arada hatunun babası da boş durmadı, tek varlığı kabul ettiği kızını istanbulda karış karış aradı. Bu yüzden sürekli ev değiştirmek zorunda kaldık. Otelde kalmayı da reddettik çünkü kayıtlara geçilebilir ve bizi kolayca bulabilirlerdi. Günlük kiralık evlere baktık ve sürekli o tür evleri tercih ettik.

Hatuna gelince annesine çok yaklaşmış olmasından kaynaklanıyor olacak ki yüzünden gülümseme ekgib olmuyordu. Günler geçtikçe benimle arası su sızmaz hale geldi ve bana karşı artık arkadaş gözüyle bakmadığına kesinlik vermiştim. Biz birbirimizi birer puzzle parçasına benzettim. O beni ben ise onu tamamlıyordum. Bu durumdan öyle hoşnuttum ki anlatamam binler.

Bir gün yine nüfus dairelerinden kayıtlardan vs, vs. bulduğumuz adreslerden birine daha gittik. Ev tamamen fakir bir semte konumlanmıştı. Bahçesi küçük gecekondu tarzı bir evdi diyebilirim. Kapıya 2-3 dakika vurduktan sonra geri dönmeye karar verdik. Çünkü açan kimse yoktu ve evde bizim hatunun annesine rastlayacağımıza da pek emin değildik. Bahçeden sallana sallana geri dönerken bahçe kapısından biri girdi ve bize doğru; buyrun gençler kime bakmıştınız diye soru sordu.