“Özür dilerim. Size bir şey sorabilir miyim?
Hayat neden bu kadar zalim?
insanlar! insanlar neden bu kadar zalim?
Yaşamak neden bu kadar zor ve neden bu kadar
güzel? Ve vazgeçilmez? Peki, insanların birbirini
anlamamak için bu büyük çabası neden?
Karım!
Karım bana çok kızıyor. Ona istediği gibi bir
hayat sunamadığım için. istediği gibi bir adam
olamadığım için.
Çocuklarım!
Çocuklarım da bana çok kızıyor. Onlara
bilgisayar, elbise, ayakkabı alamadığım için.
Patronum.
Patronum sürekli alaycı bakışlarla beni izleyerek
ne kadar işe yaramaz bir adam olduğumu günün
her saatinde bana hatırlatıyor. O da bana çok
kızıyor. Çünkü ona çok para kazandıramadığım
için.
Dostlarım, akrabalarım, arkadaşlarım! Beni
adam yerine bile koymuyorlar. Onlar da bana
kızıyor. Onların istediği gibi bir adam olmadığım
için. Onları yemeğe zütürmediğim için, onlara
borç veremediğim için. Onlara ayak bağı
olduğum için. Onların eğlendiği gibi
eğlenemediğim için.
Devlet!
Devlet de bana kızıyor. Daha çok vergi
veremediğim için. Arada bir "Ne oluyor?” diye
sorduğum için. Yanlış partiye oy verdiğim için.
Biliyor musun? Her tarafım kanıyor. Acılar
içindeyim. Düşünüyorum, onların istediği gibi bir
adam olmak istiyorum ama beceremiyorum.
Dostlarıma, akrabalarıma, patronuma, karıma,
çocuklarıma, “Üzgünüm” diyorum, “Sizin
istediğiniz gibi bir adam olamadığım için özür
dilerim” diyorum, duymuyorlar. Acılarımı,
sıkıntılarımı, kederlerimi anlatıyorum,
dinlemiyorlar.
Ben… Ben, “bana yardım edin” diyorum,
kaçıyorlar. “Gelin biraz konuşalım” diyorum,
masayı terk ediyorlar. “Ölüyorum ben” diyorum,
“Ne zaman öleceksin” diye soruyorlar.
Lütfen bana söyler misin? Ne oldu? Bize ne
oldu? Eskiden böyle değildi. Şimdi ne oldu?
Neden insanların artık birtakım duygulara ve
düşüncelere prim verecek zamanları yok? Neden
bu kadar hızla koşuyorlar? Neden bir an bile
olsun durup, hayatın, insanın, evrenin anlamı
üzerine düşünmüyorlar? Ben acılarımı,
sıkıntılarımı, kederlerimi onlara anlatırken neden
beni dinlemiyorlar? Benim bütün bu düşlerim,
arzularım, hayata dair imdat çığlığım onlara
neden sahte geliyor? Sahici gelmiyor, samimim
gelmiyor, neden? Neden? Neden, söyle bana.
Neden? Ne olur bana yardım et. Yardım et bana.
Lütfen… Lütfen…
Neden beni bu halimle kabul edip, aralarına
almıyorlar? Neden beni sevmeleri için
inanmadığım halde sürekli onların ilgisini çekip
onlarla konuşmak zorundayım? Neden onların
arasında bencil olmak zorundayım? Neden var
olabilmek için rekabet etmek zorundayım?
Lütfen… Lütfen bana yardım et. Bana hayatta
yaşamın sırrını söyle. Bak, biliyorsan o yolu,
bana göster, lütfen. Çünkü ben artık yalnız
yaşamak istemiyorum. Bana hayatta
yaşayabilmem için güç ver. Neden ben hayatta
yaşamayı beceremiyorum, lütfen bana yardım et.
Özür dilerim, inanın özür dilerim. Beni
bağışlayın. Kendi derdimle sizi üzdüm. Özür
dilerim… Özür dilerim… Özür dilerim…